به گزارش خبرگزاری برنا، در تحقیقات اخیر انجام شده در مرکز تحقیقات عضلانی دانشکده مکانیک دانشکده های فنی دانشگاه تهران به سرپرستی مراد کریم پور، استاد بیومکانیک و محققین دانشگاه تهران علوم پزشکی، اجرای نوعی ایمپلنت مناسب برای پروتزهای زانو، بدن مهندسی شده (مخروطی دیافیز استخوان ران مخصوص بیمار) در جراحی تعویض زانو بیومکانیک مورد بررسی قرار گرفت.

کریم پور با بیان اینکه این مطالعه یک مطالعه میان رشته ای است، گفت: هدف از این مطالعه حل مشکل آرتروپلاستی توتال زانو و بررسی تاثیر استفاده از ایمپلنت های شخصی سازی شده و به ویژه مخروط های دیافیز استخوان ران همراه با ساقه هایی با طول های مختلف است. از دیدگاه بیومکانیکی، مانند تنش یا جابجایی نسبی توزیع.

وی افزود: یکی از چالش های عمده در این نوع جراحی در بیمارانی که نیاز به تعویض مفصل دوم یا سوم دارند، تثبیت مناسب استخوان و پروتز است که راه حل غالب جراحان برای تثبیت، استفاده از ساقه های بلند است که گاهی به دلیل عدم وجود بافت استخوانی کافی ناشی از جراحی قبلی و ضعیف شدن بافت استخوانی امکان پذیر نیست. همچنین مطالعات بالینی نشان داده است که استفاده از ساقه های بلند گاهی باعث درد می شود. در بدن بیمار و در ناحیه ای که پا گذاشته می شود دردناک می شود (درد ساق پا) استفاده از ایمپلنت های اضافی برای پروتزهای تعویض زانو که بر اساس آناتومی هر بیمار طراحی و ساخته شده اند، روش جایگزینی برای تثبیت استخوان است. در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت.

کریم پور همچنین با بیان مزایای استفاده از ایمپلنت های اضافی مانند مخروط های توخالی گفت: این روش در کنار دستیابی به ثبات بهتر استخوان، از بروز پدیده سپر کششی که یکی از دلایل اصلی شل شدن پروتز است جلوگیری می کند. همچنین سطح متخلخل این ایمپلنت ها باعث رشد و نفوذ سلول های استخوانی و در نتیجه یکپارچه شدن ایمپلنت و استخوان می شود و منجر به تثبیت ثانویه می شود. سازگاری کامل آناتومیکی ایمپلنت با استخوان یکی دیگر از مزایای ایمپلنت های شخصی سازی شده است.

استاد دانشکده مکانیک دانشکده های فنی دانشگاه تهران درباره روش انجام این مطالعه گفت: در این مطالعه مدل سازی سه استخوان فمور بیماران کاندید جراحی تعویض مفصل زانو با استفاده از سی تی انجام شد. تصویربرداری و جراحی تعویض زانو با ساقه انجام شد، پروتز زانو و ایمپلنت های سفارشی اضافی (مخروط دیافیز فمورال) شبیه سازی شد. برای بررسی توزیع تنش فون میزس و جابجایی نسبی پروتز زانو با و بدون ایمپلنت اضافی، آنالیز اجزای محدود تحت شرایط مختلف بارگذاری زانو، از جمله راه رفتن معمولی و بالا و پایین رفتن از پله‌ها انجام شد.

کریم پور در خصوص نتایج به‌دست‌آمده از این ارزیابی‌های بیومکانیکی گفت: نتایج شبیه‌سازی در بارهای مختلف نشان داد که جابجایی نسبی پروتز و ساقه هنگام استفاده از مخروط‌های سفارشی به‌عنوان عامل تثبیت‌کننده در ناحیه متادیفیزیال استخوان ران به‌طور معنی‌داری با هم مقایسه شده است. که این ایمپلنت ها مورد استفاده قرار نخواهند گرفت. در نتیجه هنگام استفاده از مخروط های سفارشی می توان از ساقه کوتاه تری استفاده کرد و علاوه بر دستیابی به ثبات و پایداری کافی با پذیرش، می توان از مشکل بالقوه ساقه های بلند جلوگیری کرد.”

مقاله حاصل از این مطالعه در مجله Orthopedic منتشر شد.

انتهای پیام/